Συναδέλφισσες - Συνάδελφοι
Την εβδομάδα που
πέρασε, πραγματοποιήθηκαν δύο συνδικαλιστικής φύσεως δράσεις: η συνεδρίαση των δ/ντών των σχολικών
μονάδων (5/2), και η Έκτακτη Γενική μας
Συνέλευση (7/2) , στο φόντο του ν. 4512/2018 και της εγκυκλίου
14181/ΓΔ4/26-1-2018, περί «υποχρεωτικής
παραμονής των εκπ/κών στο σχολείο πέρα από τις ώρες διδασκαλίας…».
Η δίωρη, περίπου,
συνεδρίαση (πρωτοβουλία που πήρε μέρος των δ/ντών), στην οποία παραβρέθηκαν 30 περίπου συνάδελφοι-δ/ντές,
και στην οποία κληθήκαμε να παραστούμε ως μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου (να
επισημάνουμε ότι δεν απλώθηκε το κάλεσμα
και στις προϊσταμένες των Νηπιαγωγείων), κατέληξε σε ομόφωνη απόφαση να μην αλλάξει τίποτε στον
τρόπο λειτουργίας των σχολείων (καμία εφαρμογή της υποχρεωτικής
30ωρης παραμονής), σύμφωνα και με το κάλεσμα της ΔΟΕ, απόφαση που θα μεταφέρονταν
και στους απουσιάζοντες δ/ντές και στους υπόλοιπους σ/φους. Αυτό θεωρούμε πως λειτούργησε
καθησυχαστικά, γι’ αυτό και στην Ε.Γ.Σ. δεν είχαμε τη συμμετοχή που θ’
αντιστοιχούσε στη σοβαρότητα του θέματος.
Στην Ε.Γ.Σ. είχαμε επικαιροποίηση αυτής της απόφασης.
Ως παράταξη, εκτός από τα κωδικοποιημένα σημεία που αναφέρονται και σ’ όλα τα
συνδικαλιστικά έγγραφα (ότι η παραμονή
πέραν του διδακτικού ωραρίου μπορεί να εφαρμοστεί μόνο για την εκτέλεση καθηκόντων/αρμοδιοτήτων
που έχει ήδη αναθέσει ο Σύλλογος των Διδασκόντων από την αρχή της σχολικής
χρονιάς ή εμφανίζονται εκτάκτως, με «οροφή/ταβάνι» - και όχι υποχρεωτικά - τις
30 ώρες εβδομαδιαία), επισημάναμε τα εξής:
α)
Έπρεπε το κάλεσμα για μη εφαρμογή
της υποχρεωτικής παραμονής να έχει τρεις
αποδέκτες: το Σύλλογο των Διδασκόντων (να μη συνεδριάσει για νέες
αναθέσεις, αφού αυτές που αναφέρονται στα έγγραφα του Υπουργείου είναι
ενδεικτικές κι όχι υποχρεωτικές), τους δ/ντές (να μην προβούν σε
προσχηματικές αναθέσεις, προκειμένου να εξαναγκάσουν τους σ/φους σε υποχρεωτική
παραμονή) και τους σ/φους ατομικά (να καταγγείλουν απόπειρες δ/ντικών
στελεχών για προσχηματικές αναθέσεις, ώστε το Δ.Σ. να κάνει παρεμβάσεις και να
αναδείξει το πρόβλημα).
β)
Πολλές από τις αναφερθείσες στα έγγραφα
αναθέσεις/εξωδιδακτικές υπηρεσίες οι σ/φοι τις εκτελούν ήδη και εκτός
εργασιακού τους ωραρίου (διόρθωση εργασιών, ενημέρωση γονέων, προετοιμασία
εκδηλώσεων, κλπ…), προσαρμόζοντάς τες στο καθημερινό, προσωπικό τους πρόγραμμα,
ενώ συνήθως – ανάλογα με το κλίμα που έχει καλλιεργηθεί σε κάθε σχολείο – προσφέρονται οικειοθελώς για την εκτέλεση
όποιου εκτάκτου έργου παρουσιάζεται.
γ)
Πρέπει να υπάρχει απαίτηση για
συνδικαλιστική κάλυψη (από ΔΟΕ και Δ.Σ.) όποτε παρουσιαστεί ανάγκη (σε
περιπτώσεις αυθαιρεσιών στελεχών), αν και αυτό δεν πρέπει να αποτελεί ικανή
και αναγκαία συνθήκη για συνδικαλιστική δράση (μην ξεχνάμε το πρόσφατο
παράδειγμα στην απεργία της 12/1, όταν έξι Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ
προκήρυξαν απεργιακές κινητοποιήσεις, κόντρα στην άρνηση της ΑΔΕΔΥ για
συνδικαλιστική κάλυψη).
δ)
Υπάρχει στοχευμένη ασάφεια στις
απανωτές διατυπώσεις των εγγράφων, ώστε η κυβέρνηση, από τη μια να αποδεικνύει
στους «ευρωπαίους εταίρους» και σε μία μερίδα κόσμου (αυτήν στην οποία έχει
καλλιεργηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός) τις «μεταρρυθμιστικές» προθέσεις της
κι από την άλλη, να «κλείνει το μάτι» σ’ έναν ολόκληρο κλάδο, με τη
διαβεβαίωση του Υπουργού Παιδείας στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. (30/1) ότι «δεν αλλάζει
τίποτε σε σχέση με το 30ωρο» (και αυτό το «κλείσιμο ματιού» δεν πρέπει ν’
αποδίδεται μόνο στην αναγνωρισμένη
εργασιακή ιδιαιτερότητα του εκπ/κού κλάδου – που «κουβαλάει» τη δουλειά του
και στο σπίτι – αλλά και στον πολιτικό
φόβο της αντιπαράθεσης μ’ έναν από τους πιο πολυπληθείς δημόσιους τομείς).
ε)
Κι αν όντως «δεν αλλάζει τίποτε», γιατί το θέμα με το εργασιακό ωράριο
επανέρχεται ανά διαστήματα από το 1985; Αν δεχτούμε τα καθησυχαστικά λόγια του
Υπουργού, τότε συνεχίζουμε όπως κάναμε ως τώρα. Διαφορετικά, πρέπει να υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση ψεύδεται
(όπως στο ζήτημα της Απεργίας, με το προκλητικό επιχείρημα της
«ενίσχυσης της δημοκρατίας» στα Συνδικάτα, την «ουσιαστική συμμετοχή» των
εργαζομένων στις διαδικασίες τους, την καλύτερη οργάνωση και τη μεγαλύτερη
επιτυχία των απεργιών...).
Ως ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, θεωρούμε ότι η «στοχευμένη ασάφεια» δεν αποτελεί κάτι το
τυχαίο ή αποσπασματικό, προερχόμενο από άγνοια ή ανικανότητα. Θεωρούμε
ότι η προσπάθεια επιβολής αυτού του μέτρου της υποχρεωτικής παραμονής στο όριο
του εργασιακού ωραρίου στοχεύει:
Στην αύξηση και του διδακτικού ωραρίου (εξάλλου
το επιβάλανε και στις Νηπιαγωγούς και στους εκπ/κούς της Β/θμιας), για εξοικονόμηση προσωπικού (που
αυτόματα μεταφράζεται σε ελαχιστοποίηση
των προσλήψεων των αναπληρωτών και μηδενικούς διορισμούς, σε υπεραριθμίες και
διεύρυνση και μονιμοποίηση της κινητικότητας). Η εξοικονόμηση προσωπικού –
«εξορθολογισμός» της Δημόσιας Διοίκησης – θα
εξοικονομήσει στο αστικό κράτος το απαραίτητο κεφάλαιο για ν’
ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες (προκειμένου να δώσουν ζεστό χρήμα στους
μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους), ν’ ανταποκριθεί στη ΝΑΤΟϊκή δέσμευση για το 2%
του ΑΕΠ, να «εξυγιάνει» τις «προβληματικές» δημόσιες υποδομές πριν τις
«ιδιωτικοποιήσει/ξεπουλήσει κλπ…
Στοχεύει στην εντατικοποίηση της δουλειάς μας
(αποχαρακτηρισμός της ενισχυτικής διδασκαλίας ως διδακτικού έργου) και τη μετατροπή
του εκπ/κού σε πολυεργαλείο, που θα καλύπτει άσχετες με το
διδακτικό μας έργο ανάγκες (πχ. τραπεζοκόμου, στην επίβλεψη-διεκπεραίωση της
διαδικασίας της σίτισης των μαθητών, χωρίς να την προσμετρά ως διδακτική), και
μάλιστα αξιολογώντας την «ανταπόκρισή»
μας σε αυτά.
Στοχεύει και στην ευθεία πλήξη τών συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων,
καθώς δε θα δίνεται πλέον η δυνατότητα στους συνδικαλιστές αρχικά, να προσεγγίσουν
τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς και να οργανώσουν την αντίσταση και την
πάλη απέναντι στις αντιλαϊκές/αντεργατικές πολιτικές.
ζ)
Στις καινούργιες ενδεικτικές αναθέσεις των νέων διατάξεων, γίνεται αναφορά στις
δομές υποστήριξης εκπ/κού έργου, σ’
ένα αρκετά ασαφές και θολό τοπίο, όπου όμως διαβάζουμε αρκετά προβληματικές θέσεις για: «αποκέντρωση του εκπ/κού συστήματος,
παιδαγωγική ελευθερία και αυτονομία στις σχολικές μονάδες, συμμετοχικά μοντέλα
στην οργάνωση και διοίκηση της Εκπ/σης, σύνδεση της Σχολικής Μονάδας με την
τοπική κοινωνία και διασύνδεση με Παν/κά Ιδρύματα, ορισμό ομάδας όμορων
σχολείων για κοινές συσκέψεις, και συμμετοχή σε κοινά προγράμματα – που
«μυρίζει» κινητικότητα – συμμετοχή του Συλλόγου Γονέων/Κηδεμόνων και εκπροσώπων
της Τοπικής Διοίκησης και των μαθητών στις διαδικασίες Προγραμματισμού και
Αποτίμησης Εκπ/κού Έργου (προστάδιο της αυτοαξιολόγησης της Σ.Μ. - και μάλιστα
με τη συμμετοχή του Σχολικού Συμβουλίου, έστω και με τη μορφή προτάσεων – και
της επιζητούμενης Αξιολόγησης του εκπ/κού, για το οποίο ο κλάδος έχει πάρει
αποφάσεις για Απεργία-Αποχή, που κατά διαστήματα επικαιροποιεί, όπως και όλος ο
Δημόσιος Τομέας) κλπ…».
η)
Εύλογα ερωτήματα τέθηκαν από τους σ/φους για την απόδοση ευθύνης σε περιπτώσεις ατυχήματος σε σ/φο, στο
εργασιακό του ωράριο και ενώ αυτός, «με προσωπική του ευθύνη» έχει αποχωρήσει,
αφού τελειώσει το διδακτικό του ωράριο.
Σ/φοι, εδώ απαντήσαμε
μ’ ένα ρητορικό ερώτημα: «Ποιος
αναλαμβάνει την ευθύνη, όταν ο εκπ/κός-λάστιχο, της ειδικότητας, που
μετακινείται μέχρι και σε 5 σχολεία (επειδή το σύστημα αντιμετωπίζει το μάθημά
του ως «ψυχαγωγία»), τρέχει σαν παλαβός στα διαλείμματα, από σχολείο σε
σχολείο, διακινδυνεύοντας την προσωπική του ασφάλεια; Ποιος αναλαμβάνει την
ευθύνη, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, όταν το Υπουργείο δεν στέλνει όλους
τους απαραίτητους εκπ/κούς στις θέσεις τους (ακόμη και στις περιπτώσεις
απεργίας εκπ/κών) και γίνονται προφορικές αναθέσεις στο ήδη υπάρχον μόνιμο
προσωπικό, γι απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη σε
περιπτώσεις ασθένειας σ/φων, όταν μοιράζονται τα παιδιά στις τάξεις των
υπολοίπων ή αναλαμβάνει τη φύλαξη κάποιος σ/φος στο κενό του ή δίνονται στις
ειδικότητες διπλά τμήματα;»
Τα ερωτήματα
αμείλικτα κι η απάντηση που θα δοθεί εδώ, πρέπει να δοθεί και στο αρχικό «εύλογο»
ερώτημα.
θ)
Άραγε, θεωρεί το Υπουργείο ότι η «εναρμόνηση
εργασιακού και διδακτικού ωραρίου», θ’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα της
υποχρηματοδότησης (ελλείψεις προσωπικού, κακοσυντήρηση, ανύπαρκτες
υποδομές, αδυναμία αγοράς εξοπλισμού και αναλώσιμων, προβληματική καθαριότητα
και θέρμανση κλπ…); Ας ικανοποιούσε πρώτα τις ανελαστικές ανάγκες των σχολείων
και σ’ ένα τέτοιο σχολείο, όχι μόνο οι μαθητές, αλλά κι οι εκπαιδευτικοί θ’
άφηναν την τσάντα τους εκεί, αντί να την κουβαλάν στο σπίτι.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΗΜΑΘΙΑΣ
