Βέροια
7/1/2018
Συναδέλφισσες,
συνάδελφοι
Πριν από τις γιορτές
των Χριστουγέννων, ήρθε στα σχολεία η ενημέρωση για μία νέα δράση, «η τσάντα στο σχολείο» (Α.Π. 49/30-11-2017, Πράξη του
Δ.Σ. του Ι.Ε.Π.).
Σύμφωνα με αυτήν,
προβλέπεται έκτακτη συνεδρίαση του Συλλόγου Διδασκόντων ( για ορισμό του
συγκεκριμένου Σαββατοκύριακου, κατά το οποίο θα μείνει η σχολική τσάντα στο
σχολείο, με δυνατότητα αυτό να επεκταθεί και σε περισσότερα Σ/Κ), ενημέρωση
των μαθητών από τους δασκάλους και των γονέων, με επιστολή του Δ/ντή .
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν όμως, οι εξής διευκρινήσεις:
α)
Να μη φορτωθούν οι κατ’ οίκον εργασίες του Σαββατοκύριακου, στις υπόλοιπες
ημέρες της εβδομάδας και β) ότι δεν πρόκειται για μία συμβολική παρέμβαση, αλλά
ουσιαστική στήριξη του μειωμένου χρόνου δημιουργικής επαφής κι επικοινωνίας
γονιών-παιδιών, αναβάθμιση της σχολικής ζωής και σύνδεση με την κοινωνική
πραγματικότητα.
Α)
Το πρώτο προς διερεύνηση ζήτημα που προκύπτει, είναι αν πρέπει οι μαθητές ν’ ασχολούνται με τα μαθήματά τους στο σπίτι.
Αν συμφωνήσουμε πως οι μαθητές ήδη «δουλεύουν»
6-8 ώρες καθημερινά, στο σχολείο (ανεξάρτητα αν πρόκειται για «δημιουργική
απασχόληση» - σαν αυτήν των γονιών τους, στους χώρους εργασίας τους – ή για
«καταναγκαστικά έργα» - επίσης σαν αυτά των γονιών τους, στον αγώνα για
επιβίωση πλέον) και πρέπει τον υπόλοιπο χρόνο, σύμφωνα με τις παιδαγωγικές
θεωρίες, ν’ αφήνονται ελεύθερα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, θα πρέπει
να συμφωνήσουμε. Όμως, προκύπτει η ένσταση ότι ο όγκος γνώσεων – πληροφοριών
που πρέπει να καλυφθεί είναι τεράστιος και ως εκ τούτου, ή η δράση «μία μέρα
η τσάντα στο σχολείο» είναι πυροτέχνημα της κυβέρνησης («μη συμβολική
παρέμβαση» όπως ισχυρίζεται το Υπουργείο)ή πρέπει να μειωθούν οι παρεχόμενες
γνώσεις-πληροφορίες (οπότε θα έχουμε μία έκπτωση στην εκπ/κή διαδικασία). Αυτόματα
δηλαδή, τίθεται το θέμα «τι Παιδεία χρειαζόμαστε».
Αν διαφωνήσουμε και
θεωρήσουμε πως ούτε υπάρχει εμπέδωση, χωρίς την αφ’ εαυτού μικρή επανάληψη της
εκπ/κής διαδικασίας του πρωινού κύκλου (ακόμη κι αν έχει βοήθεια στο
σπίτι), ούτε ο μαθητής καθίσταται
υπεύθυνος για την ανάληψη των καθηκόντων του (με όποια λάθη κάνει στην ατομική,
προσωπική του προσπάθεια), θα πρέπει να διαφωνήσουμε με τη δράση. Σε αυτό το
συμπέρασμα προφανώς, κατατείνει και το πρώτο σχόλιο του μηνύματος, όταν
προτείνει να μην επιβαρυνθεί το υπόλοιπο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, με τη μία μέρα
«χαλάρωσης» στο σπίτι (προφανώς ο εμπνευστής της δράσης, αντιλήφθηκε το
αντιφατικό της πρότασης).
Β)
Το δεύτερο ζήτημα που προκύπτει είναι ο ισχυρισμός ότι πρόκειται για «προσπάθεια ουσιαστικής στήριξης των
ενδοοικογενειακών σχέσεων».
Αναγνωρίζουν δηλαδή,
ΙΕΠ-ΥΠΑΙΘ-Κυβέρνηση, ότι ο χρόνος τον οποίο έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται
τα μέλη της οικογένειας είναι πολύ περιορισμένος. Και πώς κάποιος ν’
αμφιβάλλει, όταν, ακόμη και στις εκθέσεις τους, οι μαθητές το αναφέρουν σαν
κάτι το οποίο θα θέλανε ν’ αλλάξει στη ζωή τους. Ατέλειωτα ωράρια
κακοπληρωμένης - και (συνήθως) απλήρωτης υπερωριακής - «απασχόλησης», μ’
εργασιακό ωράριο-λάστιχο, προκειμένου να πετύχουν οι εργοδότες το μέγιστο
δυνατό κέρδος, έχουν κυριολεκτικά διαλύσει τις οικογένειες. Είναι οι «νόμοι της
Αγοράς» του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο υπηρετεί η κυβέρνηση
(μαζί με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα). Και
μια κυβέρνηση, που ενώ έχει στην ουσία καταργήσει την Κυριακή αργία (στερώντας
μ’ αυτόν τον τρόπο, από τον εργαζόμενο, το δικαίωμα και τη δυνατότητα να
ξεκουράζεται και να βρίσκεται με την οικογένειά του) υποκριτικά να «νοιάζεται»
για την εμβάθυνση των οικογενειακών σχέσεων που η ίδια έχει βάλει στο στόχαστρο.
Εκτός κι αν, για τη
συγκεκριμένη δράση, ΙΕΠ και Υπουργείο είχαν στο μυαλό τους τους άνεργους
γονείς, που, «ελευθερωμένοι πλέον από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς», θα έχουν
το χρόνο να περάσουν ένα δημιουργικό Σαββατοκύριακο με τα παιδιά τους.
Γ)
Το τρίτο ζήτημα που προκύπτει είναι το πώς
αντιλαμβάνεται το Υπουργείο την «αναβάθμιση της σχολικής ζωής».
Όταν, μετά από οκτώ χρόνια μνημόνια,
καπιταλιστικής και ανθρωπιστικής κρίσης, και διαχρονικά, άκρως αντικοινωνικές
και αντιλαϊκές πολιτικές, θεωρεί πανάκεια για την κατάρρευση της σχολικής ζωής,
το ν’ αφήνεται η σχολική τσάντα ένα Σ/Κ στο
σχολείο (είτε προς ικανοποίηση των γονέων που θεωρούν βαρίδιο την παρακολούθηση
της μελέτης των παιδιών τους στο σπίτι, είτε παρέχοντας στους εξαντλημένους
γονείς μια ελάχιστη «απαλλαγή» από το πλήθος των καθηκόντων με τα οποία τους
έχει φορτώσει), δεν μπορούμε να μην τους αναγνωρίσουμε πως καταβάλλουν τιτάνιες
προσπάθειες για ποιοτική εκπ/ση.
Δ)
Και το τέταρτο προς διερεύνηση ζήτημα αφορά την «κοινωνική πραγματικότητα και τη σύνδεση με αυτήν».
Προφανώς,
την κοινωνική πραγματικότητα (και ποια είναι και ποια θα έπρεπε να είναι) την
αντιλαμβανόμαστε πολύ διαφορετικά από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά
κόμματα. Πώς συνδέεται η κοινωνική πραγματικότητα με τη δράση «η τσάντα στο
σχολείο» (για ένα ή για πολλά Σ/Κ) είναι ένας γρίφος για μας.
Αλήθεια
μήπως θα εκλείψουν τα φροντιστήρια; Ή μήπως δεν θα υπάρχει πλέον ανάγκη να
πληρώνουν οι γονείς από την άδεια από τα μνημόνια τσέπη τους για να αποκτήσουν
τα παιδιά επαρκώς γνώσεις και δεξιότητες, όπως ξένες γλώσσες, πληροφορική κ.λπ.
Αυτό
που χρειάζεται πρωτίστως σήμερα το δημόσιο σχολείο είναι γενναία χρηματοδότηση, μαζικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών,
κτηριακή υποδομή, δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, έμφαση στην εκπαίδευση
των παιδιών με ειδικές ανάγκες, στήριξη του ολοήμερου σχολείου που έχει
καταντήσει με ευθύνη της πολιτείας παιδοφυλακτήριο, επανασχεδιασμό του τι και
πώς διδάσκεται, επαρκής και συστηματική διδασκαλία των ξένων γλωσσών και της
πληροφορικής που να καταλήγει σε λήψη πτυχίου μέσα από το δημόσιο σχολείο κ.ά.
Σε ένα τέτοιο σχολείο
οι μαθητές μας θα μπορούν να αφήνουν την τσάντα στο σχολείο όχι ένα Σαββατοκύριακο
τον μήνα, αλλά κάθε μέρα...
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΗΜΑΘΙΑΣ
