Επιστολή προς τους γονείς από τους/τις
διωκόμενους/ες απεργούς εκπαιδευτικούς του ΣΕΠΕ Ημαθίας
Συνάδελφοι/ισσες,
γονείς, μαθητές/τριες
Είμαστε
νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί που περάσαμε 10,15, 20 και περισσότερα χρόνια ως
αναπληρωτές και γυρίσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την Ελλάδα για να υπηρετήσουμε
την Παιδεία της χώρας και την μόρφωση όλων των μαθητών μας. Απευθυνόμαστε σε
όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, σε όλη την κοινωνία, γιατί η χιλιοταλαιπωρημένη
Δημόσια Εκπαίδευση παραπαίει εδώ και δεκαετίες και, αντί το υπουργείο να την
σηκώσει για να πατήσει γερά στα πόδια της, της βάζει περισσότερα εμπόδια.
Τον
Αύγουστο του 2020, λίγο μετά την πρώτη πανδημία, το ΥΠΑΙΘΑ ξεκίνησε τους
πρώτους διορισμούς στην εκπαίδευση μετά από 12 μνημονιακά χρόνια αδιοριστίας
και περικοπών. Σύμφωνα με τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, τα πρώτα 2 χρόνια ένας
νεοδιόριστος εκπαιδευτικός βρίσκεται σε καθεστώς δόκιμου και με το πέρας της
διετίας του επιδίδεται η Διαπιστωτική Πράξη Διορισμού, το οριστικό χαρτί του
διορισμού του, όπου κι επίσημα γίνεται μόνιμος. Εδώ και 3 χρόνια λοιπόν, αντί
να μας επιδώσουν αυτοδίκαια την διαπιστωτική πράξη της μονιμοποίησής μας, όπως
λέει και ο νόμος άλλωστε, μας κρατάνε ομήρους και αρνούνται, παρανόμως, να
υπογράψουν τις διαπιστωτικές πράξεις μονιμοποίησής μας. Μας παραπέμπουν επίσης
στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία ότι αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε μια
διαδικασία, βαθιά αντιεκπαιδευτική και αντιπαιδαγωγική, αυτήν της περίφημης «αξιολόγησης».
Όμως τι φέρνει η «αξιολόγηση» αυτού του είδους που τόσο πολύ διαφημίζουν και κόπτονται εναγωνίως να περάσουν, σπέρνοντας φόβο στους συναδέλφους και διασπείροντας προπαγάνδα και παραπληροφόρηση μέσω των πρόθυμων φερεφώνων τους στην κοινωνία;
1.
Αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου σχολικών μονάδων
Τα
σχολεία στο εξής θα βαθμολογούνται σύμφωνα με κάποιες φόρμες απόδοσης,
αμφίβολης επιστημονικής προέλευσης και εγκυρότητας, και θα συγκρίνονται μεταξύ
τους, ώστε να χωρίζονται σε «καλά» και «κακά». Πρόκειται για μια κρυφή,
κεκαλυμμένη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου. Εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα σε
άλλες χώρες (όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στην Αυστραλία και
αλλού), με πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πιο συγκεκριμένα:
●
τα σχολεία θα γίνουν μικρές
επιχειρήσεις. Θέλουν να αποσυνδεθεί η χρηματοδότησή τους απ’ τον κρατικό
προϋπολογισμό και να ψάχνουν ιδιώτες
χορηγούς, ώστε να βρουν τα χρήματα να λειτουργούν, και οι οποίοι θα
παρεμβαίνουν στην λειτουργία τους προς ίδιον όφελος (με το αζημίωτο δηλαδή), με
όποιες συνέπειες θα έχει αυτό στην εύρυθμη και ανεξάρτητη λειτουργία των
σχολείων (βλέπε και Ωνάσεια σχολεία).
●
οι εκπαιδευτικοί θα αξιολογούνται και
στο κατά πόσο είναι ικανοί ώστε να προσελκύουν ιδιωτικά κεφάλαια. Θα γίνουν
«κυνηγοί» χορηγών, με όποιες συνέπειες θα έχει αυτό στο παιδαγωγικό τους έργο.
●
Ένα σχολείο θα χαρακτηρίζεται «κακό»
όταν δεν καταφέρει να εξασφαλίσει μέσω χορηγών τη χρηματοδότησή για τη
θέρμανση, τη συντήρησή του, κ.λπ., όταν οι μαθητές του έχουν χαμηλές επιδόσεις
σε σχέση με τους μαθητές άλλων σχολείων κ.α. Θα συνδεθεί η χρηματοδότηση των
σχολείων με τον διαχωρισμό αυτόν. Έτσι, θα δημιουργηθούν σχολεία 2 ταχυτήτων:
λίγα «πρότυπα» και περιζήτητα, στα οποία οι μαθητές θα εισέρχονται μέσω
εξετάσεων (άρα και αύξηση της παραπαιδείας), όπως στα πολυδιαφημισμένα Ωνάσεια, και πολλά υποχρηματοδοτούμενα,
υπερπλήρη, «κατώτερα» σχολεία που θα πηγαίνει η «άτυχη» πλειοψηφία των μαθητών.
Αυτό, πέρα του ότι και σαν πράξη είναι τελείως αντικοινωνικό και
αντιπαιδαγωγικό, έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με το ίδιο το Σύνταγμα, που αναφέρει
ξεκάθαρα για ΙΣΗ και ΔΩΡΕΑΝ παιδεία σε ΟΛΑ τα παιδιά.
Εν
κατακλείδι, στην ουσία πρόκειται για μια απέλπιδα προσπάθεια να «βελτιωθεί»(;)
η υλικοτεχνική υποδομή σχολείων με ΙΔΙΩΤΙΚΟΥΣ
πόρους, μετά την απόλυτη αποτυχία των κυβερνήσεων να δημιουργήσουν μια
στοιχειωδώς επαρκή δημόσια εκπαίδευση. Τελικά
ο κάθε ιδιώτης που θα χρηματοδοτεί, θα έχει λόγο και για το πώς θέλει τα
σχολεία τα οποία και θα πληρώνει (διδακτικό προσωπικό, ωράριο, αναλυτικά
προγράμματα, παρεχόμενη γνώση κ.α.), όπως ακριβώς θέλουν να κάνουν με τα Ωνάσεια σχολεία, στα οποία η σύμβαση
δωρεάς που υπογράφηκε μεταξύ του Ιδρύματος Ωνάση και του Υπουργείου Παιδείας, δίνει στο εν λόγω Ίδρυμα σχεδόν τον πλήρη
έλεγχο αυτών των σχολείων!
2.
Αξιολόγηση εκπαιδευτικών
Το
Υπουργείο εφαρμόζει απ’ τον Σεπτέμβρη του 2023 την λεγόμενη «ατομική αξιολόγηση
εκπαιδευτικών», με σκοπό (όπως ευαγγελίζεται):
«…την βελτίωση και την ανάδειξη του
εκπαιδευτικού έργου και των καλών τους πρακτικών…». Όμως η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από αυτά που δηλώνει. Μέσα
σε ένα διδακτικό δίωρο, ο/η αξιολογούμενος/η εκπαιδευτικός, παρουσία του
συμβούλου που τον αξιολογεί, καλείται να συμμετέχει σε μια, θεατρικά στημένη,
παράδοση μαθήματος και ν’ αξιολογηθεί βαθμολογικά μέσα από αυτή. Εδώ όμως φωλιάζει και το υποκριτικό του
θέματος: Πώς γίνεται σε ένα μόνο
δίωρο ν’ αξιολογηθεί αντικειμενικά η μακρά, περίπλοκη και πολυσχιδής
εκπαιδευτική διαδικασία που χρειάζεται ολόκληρη τη χρονιά για να
πραγματοποιηθεί; Πώς ν’ αξιολογηθούμε σε στοιβαγμένες, ετοιμόρροπες
αίθουσες-κλουβιά από συμβούλους (πολλές φορές διαφορετικής ειδικότητας από
εμάς), από συμβούλους που δεν γνωρίζουν από αξίες και μετράνε μόνο κλίμακες,
που δεν γνωρίζουν να αξιολογούν παιδιά χαμηλής λειτουργικότητας, από συμβούλους
που δέχονται να αξιολογούν σε εικονική σχολική πραγματικότητα και τα
προηγούμενα χρόνια οι ίδιοι πέρασαν ελάχιστα ή και καθόλου από την σχολική τάξη
και την εκπαιδευτική διαδικασία; Αυτή
η διαδικασία είναι αντικειμενικά αντιεπιστημονική και αντιπαιδαγωγική. Είναι,
κατά γενική ομολογία, μια κατ’ επίφαση αξιολόγηση, ένα γραφειοκρατικό γρανάζι
που το μόνο που πετυχαίνει είναι ο ευτελισμός της πραγματικής παιδαγωγικής
διαδικασίας.
Γι’ αυτή
την υποκριτική διαδικασία, απ’ την οποία απέχουμε συνειδητά, το Υπουργείο μας διώκει παραπέμποντάς μας
στα Πειθαρχικά Συμβούλια, κατηγορώντας μας ότι παρανόμως δεν συμμετέχουμε
στην «αξιολόγησή» του. Η αλήθεια, όμως, είναι πως οι ίδιοι παρανομούν, καθ’ ότι: α) αρνούνται να εφαρμόσουν τον Δημοσιοϋπαλληλικό
Κώδικα, β) αρνούνται να εφαρμόσουν τις αποφάσεις των Διοικητικών Εφετείων που
μας δικαιώνουν, και γ) συμμετέχουμε
σε μια νόμιμη απεργία, για την οποία κανένας δεν έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη
για να ζητήσει να την βγάλουν παράνομη.
Είμαστε λοιπόν απεργοί, και
καλούμαστε ν’ απολογηθούμε επειδή συμμετέχουμε σε μία νόμιμη και συνταγματικά κατοχυρωμένη
απεργία-αποχή, προκηρυγμένη από τα Σωματεία μας. Αντιμετωπιζόμαστε ως «εγκληματίες» και θα περάσουμε από
πειθαρχικό εμείς, που μας εμπιστεύεστε
καθημερινά εσείς οι γονείς ό,τι πολυτιμότερο έχετε, τα παιδιά σας. Εμείς, που έχουμε περάσει τη μισή ζωή μας στους
δρόμους, με μια βαλίτσα στο χέρι, γυρίζοντας
από νομό σε νομό επί δεκαετίες. Που στελεχώσαμε τα διαλυμένα από την κρίση
σχολεία με πετσοκομμένους μνημονιακούς μισθούς και ταμείο ανεργίας κάθε
καλοκαίρι. Εμείς, που κοντέψαμε να
γεννήσουμε τα παιδιά μας μέσα στο σχολείο, αφού δικαιούμασταν άδεια μόλις
119 ημερών (ούτε 4 μήνες άδεια τοκετού+λοχείας συνολικά, επίσης η αναπληρώτρια
έγκυος δεν δικαιούται επαπειλούμενη άδεια εγκυμοσύνης, με ό,τι συνεπάγεται αυτό
για την υγεία την δικιά της και του εμβρύου που κυοφορεί). Εμείς, που δε λέμε ποτέ όχι, προκειμένου να
στηρίξουμε τα σχολειά μας ξεπερνώντας ωράρια και αντοχές. Που στηρίξαμε με δικά μας μέσα και έξοδα
την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση μέσα στις καραντίνες του Covid και κρατήσαμε
όρθια την εκπαίδευση μέσα στην πανδημία, τη στιγμή που πολλοί άλλοι τομείς,
υπηρεσίες και η ίδια η Κυβέρνηση υπολειτουργούσαν ή κατέβασαν ρολά. Εμείς,
λοιπόν, αρνούμαστε να υποκύψουμε και να
δεχτούμε αδιαμαρτύρητα το καθεστώς ομηρίας, στο οποίο εξακολουθούμε να
βρισκόμαστε. Αυτό το χαρτί δε γεννά σε εμάς φόβο, αλλά δύναμη και πείσμα
για τη συνέχιση του δίκαιου αγώνα μας για ένα καλύτερο δημόσιο και δωρεάν
σχολείο, ένα σχολείο για όλους. Γιατί
για όλους εμάς αυτό δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα.
Οι εκπαιδευτικοί που απεργούν δεν
φοβούνται την αξιολόγηση. Έχουμε αξιολογηθεί πολλάκις
με πτυχίο, με εξετάσεις ΑΣΕΠ, με πλήθος τίτλων σπουδών (σεμινάρια,
μεταπτυχιακά, διδακτορικά). Αξιολογούμαστε
κάθε ώρα και στιγμή από γονείς και μαθητές και παίρνουμε άριστα, όχι επειδή
είμαστε τέλειοι, αλλά επειδή είμαστε
πάντα εκεί, δίπλα τους, για να μοιραστούμε το άγχος, τους φόβους, τους
προβληματισμούς τους και μαζί να βρούμε τρόπους να τα αντιμετωπίσουμε. Αντιδρούμε σε αυτήν συνειδητά με νόμιμη
απεργία, γιατί ξέρουμε πως ο σκοπός της αξιολόγησης είναι η κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και
μαθητών και όχι η ουσιαστική βελτίωση της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση μιλάει
για συμπερίληψη και το υπουργείο δημιουργεί αποκλεισμούς. Οι εκπαιδευτικοί
θέλουν σχολεία σωστά για όλα τα παιδιά! Σε όλα αυτά αντιδρούμε, για όλα αυτά
απεργούμε, γι’ αυτό διωκόμαστε! Πρέπει
κάποτε να αναζητηθεί η ευθύνη στο Κράτος για την πορεία της εκπαίδευσης!
Για τ’ ανεπαρκή μέτρα που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια στα χρόνια προβλήματα:
για την αύξηση του αριθμού των μαθητών στις τάξεις και τις συγχωνεύσεις
τμημάτων ακόμη και εν μέσω Covid, για την υποχρηματοδότηση, για τις ελλείψεις
εκπαιδευτικών και υλικού, για τα προβλήματα στα υπάρχοντα κτίρια ή την στέγαση
σχολείων σε προκάτ, για τους ανεπαρκείς νόμους για την υγεία και την ασφάλεια
εργαζομένων, για τη μη εφαρμογή των κανονισμών πυροπροστασίας και αντισεισμικής
προστασίας, για την απουσία ελέγχου από τους μηχανικούς στα σχολεία και τόσα
πολλά ακόμα… Εσείς οι γονείς βλέποντας
και μαθαίνοντας για όλα αυτά, μπορείτε να πιστέψετε ότι στόχος του υπουργείου
είναι η δημιουργία ενός καλύτερου δημόσιου σχολείου;
Συνάδελφοι,
γονείς, πολίτες της Ημαθίας, θα συνεχίσουμε χωρίς φόβο να υπερασπιζόμαστε το
δικαίωμα για μόρφωση όλων των μαθητών και το συνταγματικά κατοχυρωμένο
απεργιακό μας δικαίωμα! Αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον δώσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ για να
έχουμε ελπίδα να φτιάξουμε ένα καλύτερο, σύγχρονο και προσβάσιμο Δημόσιο
Σχολείο για ΟΛΟΥΣ! Την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025, μετά τη λήξη των
μαθημάτων, στις 2 μ.μ., σας καλούμε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη
ΔΙΠΕ Ημαθίας και στη συνέχεια συμβολικά στο γραφείο του βουλευτή της ΝΔ, κ.
Μπαρτζώκα.
Οι διωκόμενοι εκπαιδευτικοί του Ν. Ημαθίας
